Helena

Na een druk maar fantastisch seizoen eindelijk weer eens een momentje voor een kleine ervaringsuitwisseling met mijn dierbare gasten / lezers. Vaak vragen gasten mij hoe ik het allemaal voor elkaar krijg: twee gastenkamers, twee gîtes, een villa, de tuin, het zwembad, de boodschappen, de was, de administratie, niet te vergeten het ontbijt en de tijd en aandacht voor mijn lieve gasten. "Je bent écht een vrouw met ballen", wordt er wel eens gezegd. À propos, ballen!

Deze zomer werd er in Sainte Colombe op het parkeerterrein tegenover hotel restaurant le Guintrand en hotel La Garance het jaarlijkse dorpsfeestje gehouden. 
Iedere fietser die de Mont Ventoux vanuit Bedoin beklimt kent deze plek en komt hier nog in een frisse en fruitige staat langs.

Er waren hele lange tafels gedekt voor toch een 150 personen dacht ik. Er was een podium met een klein orkestje en de rest van het parkeerterrein was dansvloer. Het orkestje bestond uit een uitgebluste drummer, een vermoeide toetsenman en een belegen zangeres in minirok en veel teveel make-up. Maar na enkele glazen van de rijkelijk vloeiende rosé kwam de stemming er toch goed in en werd er gezongen, geproost en gedanst.

Deze zomer werd er in Sainte Colombe op het parkeerterrein tegenover hotel restaurant le Guintrand en hotel La Garance het jaarlijkse dorpsfeestje gehouden.

Het voorgerecht werd geserveerd. Een heerlijke Assiètte Provençale werd verzorgd door mijn favoriete restaurant van hotel le Guintrand. Christine met haar man en hun twee zonen bestieren daar de keuken en restaurant en ik kan het u van harte aanbevelen. Dus een heerlijk Assiètte Provençale met een plak crespeou, dit is een verfijnde omelet in laagjes gemaakt van tomaat, tapenade en verse provençaalse kruiden, een heerlijke caviar d'aubergines en een caillette in een verse tomatensaus. De ingrediënten voor een caillette zijn het geheim van de slager! Gewoon proeven... niet teveel bij nadenken... het is heerlijk (sprak zij!).

Hierna werd het hoofdgerecht gepresenteerd. Een speenvarken gebraden in de houtoven van de bakker in Sainte Colombe. Het beest werd rondgedragen op een deur met een appel in zijn bek en bossen peterselie in zijn oren, zodat iedereen het goed kon aanschouwen alvorens het werd uitgeserveerd aan de aanwezige gasten. We kregen allemaal een goed gevuld bordje met een lekkere witte bonenschotel met verse tomatensaus en verse provençaalse kruiden. Mmmhhh... alleen de geur al... Op mijn bordje kwam een ondefinieerbaar stuk vlees met veel vel en vet. Mijn tafelheer tegenover mij zag wel dat ik er toch enige moeite mee had. Maar ik wilde niet zeuren en heb het braaf opgegeten.

Aan het eind van de tafel rechts, zat de eregast van de avond en hem werd de kop van het varken, inclusief appel en peterselie in de oren geserveerd. Hij haalde zijn zakmes uit zijn broekzak en sneed de lekkerste(!) stukjes nog van de kop, zoals de wangetjes, en deze werden met smaak verorberd. Brrrrrrrr...

Aan het eind van de tafel rechts, zat de eregast van de avond en hem werd de kop van het varken, inclusief appel en peterselie in de oren geserveerd.

Het werd alsmaar gezelliger en gezelliger door de rosé en er kwam nog een grote schaal rond met stukken vlees. Of we nog belangstelling hadden voor een tweede portie. Mijn overbuurman ontfermde zich over de schaal en zei dat hij voor mij wel een paar lekkere stukjes zou uitzoeken. De man was per slot van rekening jager dus ik dacht dit komt wel goed. "Kom maar hier met je bordje, Ik heb hier nog de lekkere niertjes. Dit moet je echt proeven. Je vindt ze vast heerlijk."
Na een paar roseetjes moet je niet meer zo nauw kijken en ik dacht: "OK... laat maar doorkomen". Ik lust eigenlijk geen niertjes maar soit...! Ik wilde niet moeilijk doen. De schaal ging verder en ik sneed mijn niertjes aan. Ach eigenlijk best wel te eten. Kom Leen... niet flauw doen.

De schaal ging verder over de tafel. Aan het eind stond een flinke lokale dame op. Zij zou zich wel even ontfermen over haar tafelgenoten en voor iedereen nog een lekker stukje uitzoeken.
"Hé... er zijn nog twee niertjes... Wie wil de niertjes?", hoorde ik roepen. Nou heeft een varken volgens mij maar twee niertjes en ik keek verbaasd naar mijn bordje. Mijn overbuurman en zijn vrouw zaten met een grijns van oor tot oor naar mij te kijken en barstten hierna in een luid lachen uit.
"Wat heb ik in hemelsnaam gegeten...?"
Inderdaad...!
Ik moest even slikken, maar toen voelde ik me echt een vrouw met ballen. Letterlijk en figuurlijk.
Varkenstestikels!!! Maar het smaakte goed. Maar liever geen tweede keer. En wie zei er nou dat je niet teveel moest nadenken bij wat je eet?

Aan het eind van de tafel rechts, zat de eregast van de avond en hem werd de kop van het varken, inclusief appel en peterselie in de oren geserveerd.

  

Aan de voet van de Mont Ventoux, aan de rand van het lieflijke provencaalse dorpje Mormoiron ontvangt Helena Jurriëns U in haar gastvrije chambre d'hôtes et maisons d'hôtes "Le Vent d'Etoile". Voor dekaleberg.nl schrijft zij een column over haar belevenissen.