Tijdens de beklimming van de kale berg in september 2007 borrelde het idee op om ooit eens deze kanjer te beklimmen in de sneeuw. Op dat moment dacht ik zelfs in mijn achterhoofd dat dit een “onhaalbare iets” zou zijn.
Die septemberdag waren we met drieën, ikzelf, Marc Claesen en Lucien Valkenborgh, de twee heersers van de Ventoux. Eén blik op dat moment verraadde toch dat dit idee zou blijven vastplakken in...
Na een, voor mij, herstellende winter met zeer kalme MBK toertochtjes in de thuisomgeving kreeg ik opeens begin december een smske van Marc om toch maar eens na te denken over die sneeuwtocht over de Ventoux. Hij dacht dit exploot uit te voeren ergens in Januari 2008.
Ik had maar een paar seconden nodig om hierop te antwoorden maar besprak het toch maar eens even met vrouw, broer en vrienden. Zij zouden mij steunen indien ik hierop zou ingaan. En zo geschiedde...
Plannen werden gemaakt, winterdagen kropen voorbij, de tijd kortte en daar sloeg voor Marc bijna het noodlot toe! Hij begon te sukkelen met zijn onderrug en op de koop toe sloeg ie met zijne MBK tegen de vlakte tijdens een van zijn trainingsritjes! De sneeuwtocht zou voor een ander jaar zijn....
Dit was dan niet gerekend op Marc zijn “slecht karakter”...
Hotelletje werd geboekt, materiaal in orde gemaakt, fietsen gesmeerd en weg waren we.
Donderdagavond 3 januari om half 11 's avonds vertrokken we naar Frankrijk, de reis verliep vlot, er was weinig verkeer en de slaapbehoefte sloeg niet toe! Daardoor arriveerden we al op vrijdag 4 jan in de vroege voormiddag op onze bestemming. Enkel het weer was niet fraai, om het plat te zeggen, het was werkelijk een “pokkeweer” met stortbuien van jewelste! Het pessimisme sloeg toe! Na het internet geraadpleegd te hebben zouden we zaterdag een aantal uren “droog” weder mogen verwachten....
Vrijdags vulden we met een stevig aankomstontbijt, uitpakken van koffers en materiaal, wat bijslapen en vooral verkennen van de weg vanuit Sault. Deze lag er bevroren en gevaarlijk uit, we moesten omkeren om een 8tal kilometers van de Chalet Reynard! Het zag er niet goed uit! Het pessimisme nam toe!
's Avonds nuttigden we dan maar een heerlijke maaltijd in een plaatselijk restaurantje. Dan hadden we dit toch al gehad!
Zaterdags 5 januari 2008 brak aan en de hemel was open geklaard! Zou het dan toch lukken? De berg lag wel in een dichte mistwolk gehuld! Volgens de radioberichten zou het sneeuwen op 1250 meter hoogte... De weg vanuit Bedoin zou open liggen en een sneeuwruimer zou zijn werk doen.
Dus, op weg naar Bedoin dan maar... Omgekleed op de parking en hop, weg waren we!
Marc vertrok alsof de aankomst in de volgende bocht lag, hij voelde zijn pedalen niet en trapte in de boter! Amai, en dat na anderhalve maand inactiviteit! Dat beloofde voor nu en zeker voor de toekomst! Voor mezelf was het iets minder maar toch beter dan verwacht. Op dit moment zulk een startconditie hebben is niet iedereen gegeven! Rustig zoekend naar de juiste cadans en ademhaling passeerden de koude klim-kilometers tamelijk vlot.
Onderweg maakten we van elkaar en voor elkaar de klassieke foto’s en onderweg vroegen we ons af of ons opzet, namelijk, fietsen in de sneeuw, toch nog zou lukken. Hoe hoger we kwamen hoe mistiger en vochtiger het werd! En dan ineens zagen we de eerste plaatsen met sneeuw! We naderden de Chalet Reynard en de omgeving ervan lag onder een sneeuwtapijt van wel 30 centimeter! Prachtig zicht gewoon! De mensen keken maar raar op toen we aangereden kwamen en zelfs nu kregen we de overbekende “Courage!” te horen
Links van de Chalet en lettend op het drukke verkeer(!) zagen we dat de hoger gelegen weg open was. We twijfelden geen moment, elkaars blik was voldoende om zeer snel te beslissen om dadelijk door te gaan. Het was wel een stuk kouder op die plaats. Handschoenen werden uitgehaald. Marc telde uit dat we tegen een gemiddelde van 9 km moesten fietsen om op tijd de top te halen. Om half 5 zou het al wintersdonker zijn en we mochten absoluut geen tijd meer verliezen. Verder op weg naar boven ging het tamelijk vlot.
Op 4 km van de top, een 100 meter voorbij de Fontain de la Grave was de slagboom gesloten en lag er dik een meter sneeuw op de weg. De top lag dicht met een metersdik sneeuwtapijt & mistlaag. Mooi en uniek om te zien.
We konden & mochten niet verder maar ONS OPZET was méér dan GESLAAGD. Na het nemen van tientallen prachtige foto’s was het hoog tijd om naar beneden te rijden want alles wat nat aan ons lijf hing veranderde in een mum van tijd tot ijs.
Eenmaal onder op de parking kleedden we ons in een mum van tijd om met heerlijke warme kleren en beseften we dat onze eerste opzet van het jaar toch gelukt was. Met veel voldoening reisden we terug naar het hotel om na te genieten van onze prestatie.
Opvallend.... Onder eenmaal in de auto begon het terug te regenen, te gieten....
Maar ons eerste doel van 2008 was toch maar geslaagd!
Marc & Johnny
De sneeuwruimers van de Ventoux....
