Vorige week bereikte ons het trieste bericht dat een vriend van mijn zus en zwager plotseling is overleden. In 1 dag van gezond naar -niet meer-. Door een acute hersenvliesontsteking weggerukt uit het leven. 45 Jaar en als piloot over de hele wereld gevlogen. Maar nu begonnen aan zijn laatste reis, bestemming onbekend.
Niemand weet waar of wanneer het gaat eindigen. Reden temeer om je niet te richten op je eindbestemming, maar op de reis er naartoe. En daar vooral van te genieten. Een boodschap waar we ons denk ik allemaal wel van bewust zijn, maar veel te weinig naar leven.
Ook ik ben weer even wakker geschud. Uit de dagelijkse ratrace. En plan samen met mijn lief een tripje naar Frankrijk komend voorjaar. Geen stedentrip deze keer. Niet shoppen, terrashangen of alleen maar volvreten. Maar op zoek naar het leven, naar de plek waar ik maximaal voel dat ik er nog steeds ben. Naar de plek, waar het lidmaatschap van de Club des Cinglés du Mont-Ventoux, nog altijd op me wacht. Met ruim 11000 leden waaronder ‘slechts’ 700 vrouwen (why..?). Om lid te mogen worden, moet je in 1 dag van 3 kanten de Mont Ventoux op fietsen. Gekkenwerk? Vast wel. Het heet niet voor niets vrij vertaald de Club van Malloten.
Gezellig! Samen afzien en daarna neerstorten op het terras van een leuk hotelletje. Lekker eten en pimpelen, na actief te zijn geweest from dusk till dawn. Maximaal genieten juist door af te zien. Die club is me op het lijf geschreven! Bij het krieken van de dag vertrekken en de zon op zien komen op de top. Romantisch toch? Onderweg wat zwermen vliegen van ons af meppend en een beetje zweten, maar who care’s?
Mijn lief is alvast begonnen met een serieuze voorbereiding. Lichtelijk bezorgd over de 4400 hoogtemeters die we moeten gaan maken. Volgens hem heb ik alweer een grote waffel. We zullen zien. Ik pin me niet meer vast op welke bestemming het uiteindelijk gaat worden, maar verheug me nu al enorm op de reis!
Bestemming onbekend - Foto: blog Maartje Linzell
Dit blog werd met toestemming van de auteur overgenomen van Levenslang, hopelijk chronisch beter.
Maartje is 43 jaar. In het najaar van 2009, toen haar jongste zoon 7 maanden was, werd er schildklierkanker bij haar gediagnosticeerd. Sindsdien is geen dag meer hetzelfde geweest. Over haar ervaringen tijdens het ziek zijn, de tijd erna en mijn huidige perikelen, schrijft ze in haar blog.
