Brenda Mont Ventoux 1Na verschillende vakanties in Frankrijk, op de fiets, te hebben doorgebracht gaf Brenda, m'n dochter van 21 jaar, aan dat ze dit ook wel eens mee wilde maken. Zelf was ik in de loop van de jaren al van alle kanten boven geweest. Altijd op doorreis, dus met tent en slaapzak op de fiets.

Brenda, enige fietservaring o.a. LBL en andere grotere tochten en in mijn ogen een begenadigd klimmer maar slechte daler. Beetje opscheppen op haar werk: 'iedereen krijgt van mij een kaart thuis gestuurd waar een stempel op staat die je alleen op de top van de Ventoux krijgt'.

Na enige voorbereiding en een paar dagen fietsen, met tent en slaapzak op de fiets, ook Brenda, naderen we de ultieme uitdaging. Mijn gedachten gaan uit van de makkelijkste kant, in mijn beleving, Sault. Een redelijke aanloop en in het begin niet zo moeilijk. Bren vertrekt gelijk als een speer, ondanks alle waarschuwingen van mijn kant. Ze heeft het idee dat ze LBL doet in het groot. Al snel krijgt ze last van hyperventilatie. Met het oplossen daarvan heeft Pa gelukkig enige ervaring, zodoende is het snel verholpen. Na enige kilometers weer het zelfde. Dat gebeurt zo een keer of vier.
Brenda besluit bij Chalet Reynard om niet verder te gaan en vraagt aan mij of ik dan die kaarten wil kopen. 'Nee Bren, dat is pronken met andermans veren, dat doe ik onder geen beding'.

Nu heb ik voor deze reis twee identieke fietsen opgebouwd, alleen bij Bren achter een groter tandwiel dan bij die van mij. Bij het van huis gaan dacht ik, je wordt ouder Papa en deed nog gauw zo'n zelfde tandwiel in de tas. Razend snel gingen m'n gedachten en ik zeg: 'Bren, ik heb een groter tandwiel in de tas en dat doe ik er bij jou op'. 'Goed, dan ga ik vast naar het toilet en koffie bestellen', zegt ze.
Pa gaat sleutelen, krijgt nog een paar dunne handschoenen aangereikt van een aardige man en ziet in z'n ooghoeken dochter lief vertrekken. Op dat moment gooi ik gauw het nieuwe tandwiel in de tas, de aardige man verschiet van kleur en vertrekt met de woorden: 'Hier bemoei ik mij niet mee'.
Te snel is ze terug - hier krijg ik een kleur - en zegt ze: 'Bent u nu al klaar?' Pa kan snel sleutelen, dat weet ze, dus de smoes geloofde ze onmiddellijk. Koffie gedronken en naar boven.

Al gauw vraag ik: 'Gaat het goed, Bren?' 'Ja, pap'. Ze kijkt uit naar het monument van Tom Simpson en vraagt daar een paar maal naar. Wonder boven wonder geen last van hyperventilatie. Ze praat zelfs vrij makkelijk. Even rusten bij het monument en wat foto's maken. Vol bewondering kijk ik ook naar de souvenirs die hier aanwezig zijn; dat was de keren toen ik hier kwam nog niet zo.

Brenda Mont Ventoux

De tocht gaat voorspoedig en veel vroege vakantiegangers roepen dat meisje met die paardenstaart in haar nek, met al die bagage op haar fiets, bemoedigend toe. Ook om deze tijd gaan er volle bussen met mensen naar boven. Het laatste stuk krijgt Bren de geest en erg veel zelfvertrouwen en gaat keihard omhoog. Daar wacht haar een onverwachte verrassing: wel honderd mensen wachten haar daar op en ze krijgt een klaterend applaus.

Twee weken later vertelde ik het verhaal aan Brenda; ze keek me zeer ongelovig aan en thuis gekomen dook ze als eerste in de tas om de kijken of het waar was. Nog altijd kijkt ze met veel genoegen terug op dit avontuur.

Deze beklimming vond plaats in 1991. Het verhaal werd eerder gepubliceerd in Fiets en later op de oude website van De Kale Berg. Het werd door de auteur opnieuw voor publicatie aangeboden.