Nadat Hans de Diable heeft gereden op 6 juli 2011 is het nu tijd om samen met Peter de Forestier te gaan rijden.
Hans heeft inmiddels het eerste en slechtste stuk van de Route Thérèse Roumanille verkend en is daarbij tot de conclusie gekomen dat dit géén fietspad is maar meer voor berggeiten is bedoeld. Het is maar goed dat Hans de Topografische kaart IGN 3140 ET had meegenomen, anders was hij misschien nog aan het ronddolen. Hans en Peter hebben samen het eerste gedeelte van de Route Joseph Eymard verkend en vonden dit na terugkomst eigenlijk heel goed te doen, alleen goed opletten bij Les Combarets.
Vrijdag 15 juli 2011 1e klim: Route Joseph Eymard
Om 08.07 gestart voor een avontuur op de bospaden van de Mont Ventoux. Met behulp van de detailkaarten van “de Kale Berg” en IGN 3140 ET moet dit gaan lukken. Eerst over de weg naar Domaine de Bélézy en vanaf daar de mountainbikeroute opgepikt.
Wij vonden deze route eigenlijk redelijk goed te fietsen als je wat ervaring hebt met de MTB, want het vergt wel veel energie en concentratie. Het is op deze paden zeer rustig want wij hebben op deze dag slechts 5 mensen gezien en 1 haas. De route heeft heel mooie panorama’s. Om 09.45 zijn we bij Collet Rouge Haut en om 10.36 bij Les Grand Pins, verder naar Plaine des Hermitants waar we om 11.15 aankomen.
Na wat gegeten en gedronken te hebben verder via de D974 naar de top, waar we om 11.51 aankomen. Foto’s maken en afdalen naar Malaucène 12.30. Om 12.45 hier weer vertrekken voor de Route Thérèse Roumanille.
2e klim: Route Thérèse Roumanille
Malaucène: Avenue du Maquis, begin van de tweede route en een nog groter avontuur dan de eerste route. De eerste 3.5 km. gaan nog over asfalt, maar dit wordt een steeds smaller weggetje en na Chapelle Saint Roche is het nog enkele honderden meters voordat de weg overgaat in een smal bospad; hier hebben we gepicknickt alvorens om 13.30 op weg te gaan.
Na ongeveer 300 meter een splitsing, het rechter pad moet je hier volgen om vervolgens de grootste schrik van de dag te krijgen: een pad dat geen pad mag heten, maar een gigantisch rots landschap met grote losse keien, die een pad moeten voorstellen. Dit gedeelte van de route is eigenlijk alleen voor berggeiten.
Na ongeveer 900 meter klauteren, zeulen aan de fiets en proberen rechtop te blijven begint het weer een beetje op een pad te lijken. Vanaf hier van wegwijzer naar wegwijzer gefietst en voor de zekerheid regelmatig de kaart geraadpleegd. Het is zaak constant zeer geconcentreerd te blijven en dat is best moeilijk als de vermoeidheid ook gaat meespelen. Richting Col du Comte wordt het pad iets beter maar ook weer een stuk steiler, hier aangekomen even rust genomen, wat gegeten en gedronken en daarna weer verder ploeteren.
Om 16.55 eindelijk uit het bos bij Mont Serein. Dit is een waar gevecht tegen hitte en vermoeidheid en Peter zit er hier even flink doorheen, maar na even rusten en volle bidons toch maar weer verder gegaan voor de laatste 6 km. Vermoeid maar zeer voldaan en super trots dat wij deze helletocht tot een goed eind hebben gebracht komen wij om 18.59 aan op de top van de Mont Ventoux. Nu zijn we samen Forestier du Mont Ventoux.
TIP: Na het lezen van de verslagen van Aart Keijer hebben wij besloten om op onze mountainbikes een extra bidonhouder te monteren aan de achterkant van de zadelpen zodat wij ieder 3 bidons van 750 ml. bij ons hadden en zodoende gevrijwaard zijn gebleven van dorst.
