Dat er al een tijdje een man voor me fietst op precies mijn tempo, irriteert me. Hem inhalen is alleen geen optie want ik ben op dit moment al blij dat ik de trappers rondkrijg. Eerder zat die man veel verder voor me, maar ik ben op hem ingelopen. Niet omdat ik harder gefietst heb, maar omdat hij even gestopt is. Dat zag ik in de verte. Ik vraag me af of hij baalt dat ik dat gezien heb, want stoppen vind ik zelf geen optie. Niet als ik naar de wc moet, niet om iets te eten en niet om iets aan te trekken als het koud wordt. Ik moet in één keer die Mont Ventoux op.
Wat me verder irriteert is dat ik een elastiekje voor mijn haar ben vergeten. Althans, die zat om mijn pols toen ik mijn fiets aan het prepareren was. Maar later was 'ie weg. Nu valt mijn haar langs mijn schouders en dat is irritant warm.
Hallo ontspan eens, zeg ik tegen mezelf en ik herhaal voor de zoveelste keer de adviezen die ik heb gekregen. Schouders open, iets rechtop zitten, hakken omlaag en gewoon doorgaan. Alleen dat ene advies: 'neem een rustig liedje in je hoofd en adem op dat ritme' heb ik een paar kilometer geleden al om zeep geholpen door gewoon snoeiharde muziek op mijn koptelefoon aan te zetten. Die had ik al in de aanslag toen ik wegfietste, want ik ken mezelf; als ik iets haat dan is het horen dat ik buiten adem ben. En dat ben ik al een tijdje. Terwijl ik pas op kilometer acht van de 21 kilometer zit. Oef.
Ze had het wel zwaar, maar ze fietste gewoon een uur of drie met verstand op nul, net zo lang tot ze boven was.
Waarom ik zo fanatiek loop te doen? Ik moet dit winnen van iemand. Een meisje dat een jaar of zeven geleden ook de Mont Ventoux op fietste. Ze had nog nooit van die hele berg gehoord. Had nog nooit langer dan een half uur op een fiets gezeten en überhaupt niet op een fiets met meer dan drie versnellingen. Ze was wel fit want ze sportte regelmatig, maar geen duursporten. Ze was hier ook op vakantie, net als ik nu en het leek haar wel leuk die berg te beklimmen. Dus ze huurde ter plekke een fiets, eentje met bagagedrager. Handig, want op die bagagedrager kon ze een plastic zak met wat Snickers en twee truien meenemen. In de bidonhouders deed ze een flesje cola light en een tasje met een fototoestel. En toen ging ze gewoon fietsen, niet gehinderd door enige kennis, op witte Nike basketbalschoenen en haar haar los onder een huurhelm. Net als ik nu toevallig; ook zonder elastiekje. Het ging prima. Ze had het wel zwaar, maar ze fietste gewoon een uur of drie met verstand op nul, net zo lang tot ze boven was.
Daar tegenover sta ik nu, ik heb een ontzettend mooie fiets, weet een stuk meer van wielrennen. Ik heb ingewikkelde sportdrank in mijn bidons, een goed outfitje en veel meer fietskilometers in de benen. En ook al ben ik een jaar of zeven ouder, vind ik dat ik sterker zou moeten zijn dan zij. Daarom heb ik ervoor gekozen om de Mont Ventoux via Bédoin op te rijden. Die kant is een stuk zwaarder dan de kant die zij destijds op fietste, die vanuit Sault. Dus als me dit lukt, win ik automatisch van haar. Ik kijk weer op mijn tellertje. Kilometer negen pas. Jezus.
Op kilometer tien zit ik nog steeds achter de man en nu ben ik er klaar mee. Met het nummer smack by bitch up van The Prodigy in mijn oren zet ik aan om in te halen. Tergend langzaam kruip ik langszij, en zeg 'bonjour'. Dat was niet zo slim merk ik meteen als ik voor hem zit. Mijn hart bonkt in mijn oren. Dit verhoogde tempo ga ik niet volhouden. Een paar honderd meter later haalt hij mij weer in.
Ik kijk weer om mijn tellertje. Kilometer elf van de 21 nog maar, man. Heb ik me erop verkeken? Ben ik toch minder fit? Ga ik dit verliezen van haar? Ik blaas een vlieg uit mijn gezicht en bestudeer de man die nu weer voor me fietst. Eind veertig denk ik. Hij heeft armstukken, een lange broek aan en overschoenen. Ik een shirtje en een korte broek. Weet hij iets wat ik niet weet? Hij heeft ook een lampje op zijn helm. Het is 2 uur ‘s middags. Hoe lang denkt hij erover te doen dan? Gaan we zo langzaam? Ik ben jaloers op zijn bergverzet, ik zie dat hij veel kleiner trapt dan ik.
Pas als ik zeker weet dat ik zonder stoppen boven ga komen, is genieten misschien weer aan de orde.
'Geniet ervan' en 'veel plezier'. Dat was ook een vaak gehoord advies. Dat zegt me dus helemaal niks, besef ik. Pas als ik zeker weet dat ik zonder stoppen boven ga komen, is genieten misschien weer aan de orde. En dat is niet hoe je de Ventoux op zou moeten fietsen, dat snap ik best. Je zou moeten genieten van de natuur, van de stilte, van de historie, van de ervaring. Maar zo zit ik blijkbaar niet in elkaar en daarvoor is die rot berg ook gewoon te stijl. Ik zit alleen maar te hopen dat het snel voorbij is, met inmiddels maniakaal harde techno op mijn koptelefoon.
Ik drink een tubetje vruchtengel leeg en kijk weer op mijn computertje. dertien kilometer. Oh goddank, over de helft. Bij kilometer veertien ga ik de man met de armstukken dan toch voorbij. Ik denk dat hij daarna weer even gestopt is, want later zie ik hem helemaal niet meer. Het geeft me een goed gevoel.
Als ik bij kilometer vijftien het bos uitrij, krijg ik ineens vleugels en daarmee vlieg ik voor mijn gevoel een paar kilometer, zelfs het regenbuitje doet me niks. Tot kilometer twintig, vanaf daar wordt het stijgingspercentage dusdanig dat ik ineens doodga. Met amper acht kilometer per uur kruip ik staand op de pedalen de laatste bochten door. Ik denk dan aan niks meer.
Ineens ben ik boven. Met trillende handen pak ik mijn telefoon en zet de timer van runkeeper op stop. 2 uur en 13 minuten. Ik word weer een soort van wakker en kijk om me heen. De zon schijnt door de buienwolken heen. Wat is het hier toch gruwelijk mooi. Aan de dik ingepakte mensen zie ik dat het hier boven heel koud moet zijn, maar ik voel er niks van. Ik ga naast het beroemde Mont Ventoux bord staan. Grappig. Op die plek stond ik zeven jaar geleden dus ook. Op mijn witte Nike basketbalschoenen en naast de fiets met bagagedrager.
Dat meisje van zeven jaar geleden was ikzelf ja. Mijn ego en ik hebben haar vandaag verslagen.
Deze blog werd met toestemming van de auteur overgenomen van Helden.
Diana Kuip is sportcolumnist & journalist voor Voetbal International, Helden, AD, JFK, Men's Health. Auteur 'Kijk Voetbal AUB' & 'Voetbalmoeders'.
