Maanden training gingen vooraf. Heftige tochten tegen de wind in. Over de dijk Enkhuizen-Lelystad. Met z'n drieën afwisselend sleuren, kop over kop. Windkracht 6 tegen. Of met de trein naar Den Helder en terug langs de Hondsbosche Zeewering. Mooier Nederland bestaat niet. Kreunen, trekken, Vermeer-luchten, buienradar, thee op de Dijk in Volendam. Of Marken. Of het duinhuisje aan de Wassenaarse Slag.
De wekelijkse competitie van het stukje tussen Langevelderslag en Zandvoort met als toetje dat laatste K-stukje omhoog. Nog een laatste snok en eeuwige roem voor de nummer een. Afzien, koud, saai en toch zo ongelooflijk Hollands, zo mooi, schoon en zuiverend. Het lijkt wel of alles ten noorden van het IJ behoort tot de longen van Amsterdam. Een platte groene strook van 20 km waar de wind lijkt te zijn uitgevonden.
Het doel: Les Cinglés. Drie keer de Ventoux op op één dag. Van drie kanten: Bedoin, Malaucène en Sault.
Moment van actie: 22 juni 2014. Standplaats en vertrekpunt: Mazan. 29,9 km van de top van de Kale Berg.
Deelnemers: Toon, Bas, Fried en ik.
Inmiddels bekend terrein, al drie jaar vaste prik in het laatste september weekend. De druiven zijn Grenache, Syrrah en Mourvèdre. Ingeklemd tussen Frondreche en Chateau Valcombe, te midden van de mooiste ranken van Frankrijk in Miriam's huisje. Mooie momenten van delen, gunnen en genieten.
Les Cinglés. Ik was er op gestuit in het boek De kale berg. Positief gestoorde wielerliefhebbers die zich zelf verzameld hebben in een genootschap. Drie keer de berg op op één dag. Les Idiots...
Moeders met jengelende kinderen die na iedere bocht stoppen en optrekken om pap te ondersteunen in zijn helletocht tegen de mythische berg.
Het huis ligt tussen Mazan en Bedoin. Bedevaartsoord voor world cyclists. Ze kalken leuzen op de weg naar boven: Jaap 50 (20 keer), Schleck Attack! (uit de tijd dat de broers nog hard gingen en 'sterk spul' gebruikten...).
Moeders met jengelende kinderen die na iedere bocht stoppen en optrekken om pap te ondersteunen in zijn helletocht tegen de mythische berg. Als hij het haalt is het een held. Nog een foto, 'heb je nog genoeg in je bidon?'. Kreunend passeert hij. Hij heeft het boek van Wilfried de Jong gelezen en bedacht dat hij dat ook kan. Van de Berg Steigerwerken staat er achterop z'n shirt. En weg rijdt de Dacia Logan weer, op weg naar de volgende bocht, kind uit het raam hangend: 'Zet 'm op pap!'
De beroemde Ventoux-vliegen cirkelen irritant rond z'n hoofd. Niet op letten. Van achter hoort hij weer zo'n achterlijke motor-idioot met 140 per uur plat door de bocht aan komen krullen. Op hem af komen toeristen in een ouwe Mercedes camper. De geur van de oververhitte schijfremmen is penetrant en scherp. Daarachter komen de renners die al boven zijn geweest en nu met een snelheid van rond de zeventig per uur naar beneden razen. Het geflapper van hun jackjes en de grijns achter de bijenbrillen maakt de pijn alleen maar groter. Nog vier km naar Chalet Reynard. Maar hij gaat het halen. Hij kent de beloning. Vanavond. Ze zal trots op hem zijn.
Ik haat de Malaucène-klim. Moeilijk een ritme te vinden en eindeloos lang
Wij zitten aan de ronde tafel buiten. Morgen gaat het gebeuren. Vanavond koolhydraten 'stapelen'. Aglio y olio, vaste prik. Al jaren.
Half acht starten. Malaucène of Bedoin. Ik haat de Malaucène-klim. Moeilijk een ritme te vinden en eindeloos lang. Verschillende stijgingspercentages, dorst en onbehagen. Die moet dus als eerste. Ik hou van het bos van Bedoin. Ken iedere bocht, hou van de berg van die kant. Al meer dan 15 keer omhoog inmiddels. Ik koop steevast de foto's van de meerennende mannen van France Photo of Ventoux Photo. De foto's zijn allemaal eender, alleen het shirt of de broek is anders. Op de achtergrond het weerstation en de kale flanken van de berg.
Ik heb een Cinglés-stempelkaart, wat inhoudt dat wanneer we vanuit Malaucène starten we extra kilometers moeten draaien. Democratisch proces volgt: dat doen we dus niet! Godver. Daar gaat het plan.
's Ochtends 6 uur staat Bas al in de deuropening. Opstaan. Fuck, vroeg. Matig geslapen. Eerst naar de bakker. Ontbijt à quattre, het is al 22 graden. De laatste adviezen, bidons worden gevuld, poeder en tabletten erbij. Ik heb m'n twee stokbroden met zoute boter en jambon in alu-folie en stop ze in m'n shirt. We gaan het doen.
Binnendoor naar Bedoin. De Strava App aan, let's go!
Fried is super. Hij is de sterkste en peddelt er meteen vandoor. Ik zie hem boven wel. Benen zijn goed, komt goed.
We rijden 'zuinig', conform plan omhoog.
Om 10 uur de eerste keer 'boven', easy en betoverend uitzicht als altijd. Makkie. Dalen naar Malaucène. Ik lees 86 km op m'n klokje als de fiets begint te trillen. Hmm, rustig... Grote smiles onder aan de berg bij de koffie-met-punt in Malaucène. Het wordt een feestje vandaag.
Grote smiles onder aan de berg bij de koffie-met-punt in Malaucène. Het wordt een feestje vandaag
Weer omhoog. Daar gaan Fried en Bas. IJzersterk. Ik rij eerst samen met Toon, maar heb net even een hoger tempo. De hitte slaat toe en we vorderen langzaam. Mijn ogen beginnen te branden. Niet handig, te veel zonnebrand op m'n kop en een kokend hoofd. Na drie keer een poging te hebben gedaan m'n ogen schoon te vegen weet ik dat het mis is. Zweet en zonnebrand vormen een zuur wat niet alleen brandt maar waardoor ik ze bijna niet open kan houden. Ik zie Bas 200 meter voor me rijden. We houden kilometers lang gelijke tred. Ik heb m'n helm aan het stuur geknoopt. Spijt van. Duizelig, warm en slingerend door gebrek aan zicht en focus. Bas wordt een vlek, Toon zit achter me. Stoppen en plekje zoeken in de schaduw. Wachten en dan samen verder. Toon stopt en we overleggen. We stappen weer op. Ik zwalk en ik weet het. Dit gaat niet verder. Nog twee kilometer naar Chalet Liotard. De weg begint minder steil te worden. Kan mijn ogen niet meer open houden. Einde, exit, klaar ermee. Het chalet biedt Cola en een natte doek om de ogen te deppen. Maar geen reële soelaas. Ik gooi de handdoek in de ring. Geen beloning vanavond...
Had net zo goed een tractor kunnen huren in plaats van deze racer
De broers zijn al door en bereiken de top voor de tweede keer. Toon sluit een klein uur later half verkrampt aan en de afdaling naar Sault verloopt vloeiend. Pasta en salades maken een herstelslag voor de vermoeide lijven. Mooie kerels. Bikkels.
Ik zit wat in m'n ogen te wrijven en te mokken en daal na een uur af naar Malaucène. Heel voorzichtig dit keer, knijpend in de remmen van het carbonmonster. Had net zo goed een tractor kunnen huren in plaats van deze racer. In Malaucène geen pharmacie te vinden die open is op zondag. Dan maar terug via het Lac du Paty en de lamaboerderij. Er staat 98 km op m'n klok als ik het erf op rij.
Terug in huis ogen spoelen en een beetje appen met het thuisfront en wachten op bericht van de jongens. SMS van Bas, 'we zijn bij Reynard, laatste ruk naar boven!' Half uur later; 'we zijn boven, maar Toon kwijt'. 'over een half uur beneden'. Ik pak de auto en rij naar Bedoin waar mijn helden uit het bos zullen komen. We zijn 11 uur verder. Fried en Bas komen gebroederlijk aan peddelen. Helden. Ik wacht op Toon. Hij arriveert 20 minuten later, uitgemergeld en vechtend tegen kramp. Fiets achterin en naar huis.
Niets mooier dan het gekraai over pijn, hitte, benen en afzien. Eeuwige roem is ieders deel wie het gehaald heeft.
Het is mooi geweest, Op naar de Pont de L'orme voor een helden diner.
In augustus gaat ik het overdoen. Kan niet wachten...
Cinglés & de Bikkels
