De Kale Berg

Het is weer zomer dus zien we op facebook de mooiste foto’s van exotische stranden, tropische palmbomen en onweerstaanbare Pina’s colada. Dat moet vooral jaloersmakend overkomen, maar ik voel er niets bij. Ik vind vakantie namelijk niks. Vaak gaan we naar Toscane. Dan land ik na een autorit van een uur of vijftien op een stoeltje, heb ik uitzicht over de mooiste valleien van Italië en denk ik: en nu? Nu niks. Zitten. Vervelen. Kindergezeur om je heen.

Na een druk maar fantastisch seizoen eindelijk weer eens een momentje voor een kleine ervaringsuitwisseling met mijn dierbare gasten / lezers. Vaak vragen gasten mij hoe ik het allemaal voor elkaar krijg: twee gastenkamers, twee gîtes, een villa, de tuin, het zwembad, de boodschappen, de was, de administratie, niet te vergeten het ontbijt en de tijd en aandacht voor mijn lieve gasten. "Je bent écht een vrouw met ballen", wordt er wel eens gezegd. À propos, ballen!

Het is 4 uur in de ochtend en met een slaperig hoofd, geen make-up en de oudste kleren aan (de laatste twee zijn geen onbelangrijke details...) ben ik samen met mijn "brocantevriend" Serge, in zijn oude krakkemikkige vrachtwagen, op weg naar de brocante markt in Montfavet. De radio staat zacht en de verwarming in de cabine op vol. 

Eddy Merckx, die kon pas hoesten op de kale top van de Mont Ventoux. Uit de weg allemaal. Lucht, had Eddy nodig. Lucht.
Het was allemaal aanstellerij geweest, beweerde Merckx jaren nadien. Hij lachte zichzelf uit toen hij zijn jonge ik terugzag op zwart-witbeelden uit 1970.

Als je hier zoals ik het gehele jaar woont samen en tussen de Provençalen, dan begint me toch iets te dagen. Ik voel al enkele jaren een soort haat-liefdeverhouding tussen de plaatselijke bewoners en de wielerliefhebbers van diverse nationaliteiten.

Nou, daar zit ik dan... op het terras bij Jan Lemmens "Le Portail de l'Olivier" in Bedoin, lekker in het zonnetje aan een heerlijk glaasje witte wijn. Blocnote uit de tas want het is weer eens hoog tijd voor een nieuwe column. Door de drukte met de voorbereidingen van het nieuwe seizoen en wat tegenslagen in het begin van het jaar, eindelijk weer eens tijd. We gaan er dus even voor zitten.

Na een onhandig telefoongesprek en een "babylonische spraakverwarring" is er plotsklaps een einde aan mijn relatie gekomen. Diep in gedachten, waarom toch, loop ik 's ochtends met Pax braaf aan zijn riem naar de bakker in het dorp om brood te kopen voor mijn gasten. Overal even snuffelen en 100.000 plasjes... Ja, hij moet tenslotte laten weten aan zijn collega's dat hij óók in het dorp was.

"Bonne nuit ma poulette...xxx", was het sms'je dat ik gisteravond rond 23.00 uur kreeg van mijn vriend. U weet nog wel, die ruige man van het Franse platteland met zijn harde handen en zijn haar altijd in de war... Ik lag op de bank naar de tv te kijken en dacht: Ja, het is inderdaad tijd om naar bed te gaan. Kom, snel tanden poetsen, een beetje nachtcrème op om het verval aan het gelaat wat te vertragen en dan met sokken aan naar bed... Het is hier koud op dit moment. Het vriest.

Het seizoen was erg druk... en daarna heb ik even kort in de lappenmand gelegen... Maar we zijn er weer.
En over die lappenmand, daar wil ik het nu even over hebben.

De eerste kennismaking met een Provençaals beestje is meestal voor iedereen de cigale. Het mannetje dat met zijn gezang het vrouwtje wil verleiden. Wel een romantisch idee, dat er in je tuin diverse mannetjes zo vreselijk bezig zijn en hun best doen om een vrouwtje te verleiden.

Ja... ze heeft een vriend... al een tijdje hoor. Een hele ruwe bolster met een hele blanke pit. Een ruige stoere Fransman. Een man van het Franse platteland met gespierde armen, harde handen, een houthakkersshirt, soms een baardje en altijd zijn haar in de war. 

Een eend! Daar kwam Pax mee aanlopen. Hij was ontsnapt omdat de tuinman het hek niet had afgesloten. De hele ochtend was hij zoek. Normaal gesproken hoor ik vanaf mijn terras waar Pax zo ongeveer in het dorp rondspookt aan het blaffen van de andere dorpshonden. Maar deze keer dus niet.

Koud!!! Mijn God, wat heb ik het koud gehad deze winter...!! Ik dacht dat het aan mijn leeftijd lag, maar nee... het was echt heel erg koud hier in de Provence.

“Zeg... Wat doe jij eigenlijk zo de hele dag daar in Zuid-Frankrijk? Verveel jij je onderhand niet te pletter daar?” Dit wordt mij vaak gevraagd door vrienden en kennissen die Zuid-Frankrijk alleen als vakantieland kennen. Maar het is hier net als in Nederland, gewoon werken hoor... Ook in de winter...

Vorige week zag ik ze alweer staan bij onze bloemiste, annex "Gossip Girl", in het dorp. De kerstbomen...!! Duur... maar ja... dan heb je hem ook legaal. En nadat ze mij weer op de hoogte had gebracht van alle dorpsroddels en ze mij het hemd van het lijf had gevraagd betreffende mijn wel en wee heb ik er maar een bij háár gekocht.

Ja... ook hier in de Provence is het nu echt herfst. Het heeft meer dan een week onophoudelijk geregend. Dag en nacht. Dit ging gepaard met een flinke harde wind… Gelukkig heb ik voldoende hout voor de kachel en woon ik vrij hoog…

Vanochtend werd ik iets na zonsopkomst gewekt door jachtgeweerschoten en bij het openen van de luiken van mijn slaapkamerraam ruik ik het. Ja… het is de eerste echte herfstdag.

Na mijn beslissing op de markt in Carpentras een chambre d'hôtes te gaan beginnen duik ik nietsvermoedend in de bureauladen van de Franse bureaucratie.

Op een frisse, zonnige, februari zondagochtend slenter ik over de brocantemarkt in Carpentras, samen met mijn onafscheidelijke jachthond "Pax". Ik kijk een beetje naar de uitgestalde "marchandise". Portetten van lang overleden deftige Franse families, huisraad van generaties geleden, oude politie petten, antiek gereedschap, bossen roestige sleutels, en alles wat je je maar kan bedenken... Maar ik ben er niet helemaal bij.