Koud!!! Mijn God, wat heb ik het koud gehad deze winter...!! Ik dacht dat het aan mijn leeftijd lag, maar nee... het was echt heel erg koud hier in de Provence.
De Mistral waaide door alle kieren en naden van het huis en het was bijna onmogelijk om het huis warm te krijgen. In je joggingpak met dikke sokken aan naar bed.De waterleidingen bevroren en geknapt. De wasmachine was één blok ijs, maar die heeft het gelukkig overleefd. Ik had hem met een straalkacheltje en de föhn ontdooid... Ja, je wilt toch ook een keer een verschoninkje niet?
Eén keer in de 25 jaar komt zo'n koude periode hier voor in de Provence, zeiden de oudere mannen in café L'Observatoire in Bedoin. De vorige keer waren bijna alle olijfbomen hier bevroren. Ach... sterke mannenverhalen dacht ik. Nou, maar deze keer waren we daar niet ver vandaan. Het was verschrikkelijk koud.
Ik dacht in januari, op het moment dat ik mijn vorige column aan het schrijven was op mijn terras in het zonnetje, dat de winter al voorbij was. Het was toen 18 graden en ik zat heerlijk aan een rosé-tje mijn columnpje je schrijven. 's Avonds lekker het houtkacheltje aan en zeker niet te zuinig met het hout. De winter was toch voorbij dacht ik, en ik was ook al bijna door mijn houtvoorraad heen. Ach... bestel ik in augustus toch gewoon weer nieuw. Kan ik het houthok weer eens even lekker flink schoonmaken. Waarschuwingen dat de grote koude nog moest komen sloeg ik in de wind. Ik vond mezelf een flinke Hollandse meid die niet zeurt over een beetje kou. Als het hier flink regent of een beetje sneeuwt, dan komt er 's ochtends op de radio een berichtje dat er geen schoolbussen rijden en er dus ook geen school is... Flauwekul... denk ik dan. Bij ons Nederlanders gaat het leven gewoon door hoor, sneeuw of geen sneeuw. Ik kom uit het Land van Maas en Waal en wij moesten gewoon op de fiets naar school door weer en wind. Sommige kinderen wel 15 kilometer heen en 15 kilometer terug... Ons hoorde je niet zeuren.
Ik vind die Fransen toch rare jongens, hoor...
Maar tóch.... ik heb ook eens meegemaakt hier in 2010, dat ik mijn jongste dochter op 8 januari naar het vliegveld in Marseille moest brengen. Bij vertrek hier vanuit Mormoiron een klein beetje stuifsneeuw. Maar onderweg begon het toch wat heftiger te sneeuwen en bij Salon de Provence waren we op de "Autoroute de Soleil" helemaal ingesneeuwd. Nog net op tijd, voordat de boel afgesloten werd, konden we de autoroute glijdend en schuivend verlaten en hadden we op tijd een hotelletje in Salon gevonden, waar we de dag en de nacht en de volgende ochtend gebivakkeerd hebben. Gelukkig hadden we Pax, onze hond, meegenomen. De volgende middag zijn we via de "Route National" schuivend en glibberend terug naar Mormoiron gereden. De "Autoroute de Soleil "was nog steeds afgesloten... Idioot eigenlijk, je betaalt toch genoeg tolgeld dat ze de wegen op tijd een beetje schoon kunnen maken. Maar ja... dat zal wel Frans zijn en als je hier wilt gaan wonen, moet je je maar aanpassen en niet klagen. Je kunt geen Nederlandse appels met Franse peren vergelijken. Nog heel even. nog één keer.....! Ik vind die Fransen toch rare jongens, hoor. In de zomer willen ze het in huis 18 graden hebben als het buiten over de 30 graden is en in de winter moet het binnen over 30 graden zijn terwijl het buiten gewoon lekker fris winterweer is. En ventilatie. Ho maar! Ieder jaar zijn er hier mensen die de volgende winter niet meer meemaken wegens koolmonoxide vergiftiging.
Maar... Zondagochtend deed ik de luiken open en... een stralende zon... en de koude was voorbij. En Carnaval in Bedoin. Nou daar moest ik naartoe. Als kasteleinsdochter moet je dat hier ook meemaken. Wat leuke plaatjes geschoten en daarna... Tuurlijk... de kroeg in...!!!!!
Aan de voet van de Mont Ventoux, aan de rand van het lieflijke provencaalse dorpje Mormoiron ontvangt Helena Jurriëns U in haar gastvrije chambre d'hôtes et maisons d'hôtes "Le Vent d'Etoile". Voor dekaleberg.nl schrijft zij een column over haar belevenissen.
