Goh jongens... daar is hij dan. Het pijnlijk eerlijke verhaal over de beklimming van de Mont Ventoux. Laat ik bij het eind beginnen: het is gelukt. Ik ben boven gekomen. Fietsend en lopend. Maar het was zeker niet makkelijk!
Na verschillende vakanties in Frankrijk, op de fiets, te hebben doorgebracht gaf Brenda, m'n dochter van 21 jaar, aan dat ze dit ook wel eens mee wilde maken. Zelf was ik in de loop van de jaren al van alle kanten boven geweest. Altijd op doorreis, dus met tent en slaapzak op de fiets.
Vrijdag 9 september beklom een groep van ruim 50 patiënten van GGz Centraal de Mont Ventoux. Samen met 25 medewerkers maakten zij te voet of met de fiets deze historische klim omhoog.
GGz Centraal is een organisatie voor geestelijke gezondheidszorg in het midden van het land. De deelnemers kwamen uit de verschillende regio’s. Ans Zandee, staffunctionaris communicatie bij GGz Centraal, maakte een verslag.
Op 18 augustus zijn we, Johan Torfs - in juli 10 jaar geworden - en ik - die eind augustus 53 wordt - vroeg opgestaan want het was nog een uur rijden tot in Sault en ik wilde voor de middag op de top van de Mont Ventoux staan. Ik wist van vorige beklimmingen dat na de middag de beklimming veel zwaarder wordt, hetzij door
de warmte, hetzij door de toenemende wind. Uiteindelijk zijn we rond half acht vanuit Sault vertrokken.
We zijn na een half jaar geestelijke en lichamelijke voorbereiding eindelijk eind mei 2006 aangeland in Sault om samen een aantal keren de Mt Ventoux te bedwingen.
Sinterklaas had hem een aanhangfiets gegeven, met het idee dat we samen tochtjes zouden kunnen maken over de Veluwe. Maar meneer had een ander plan. In navolging van de tientallen keren dat zijn ouders de Berg hadden beklommen, wilde Jip er zelf mee de Mont Ventoux op fietsen. En zo geschiedde. Acht augustus, een maand voor zijn zesde verjaardag, was het D-day.
