Eergisteren zijn we afgereisd naar Malaucène, Frankrijk, om nogmaals een poging te wagen om de Ventoux tweemaal te bedwingen via de boswegen. Twee van ons vieren (Dave Janssen en Tjeb Burgman) hadden namelijk nog een appeltje te schillen met de berg waar we twee jaar geleden bij een eerdere poging tot "Forestierschap" letterlijk van de flanken gevroren waren door te vertrekken met veel te weinig kleding.
De nieuwe leden (Kees van Soest en Raymond Jansen) waren nog nooit op de berg geweest, maar waren enthousiast geraakt door onze verhalen. Ik zag wel een beetje op tegen de onderneming, omdat ik wist dat ik het vijfde wiel aan de wagen zou zijn, aangezien Dave, Raymond en Kees Simpelweg sterker en sneller zijn. Dit zou pijnlijk bevestigd worden tijdens de eerste dag, waarop we een opwarmronde hebben gereden van 45 km met ruim 1800 hm. We hebben ervoor gekozen om walkietalkies mee te nemen met een flinke reikwijdte, zodat er onderling contact bleef bestaan als de groep uiteen zou vallen. De afspraak was dat we bij elkaar zouden blijven, maar ik heb op de dag van aanvang besloten dat ik mijn eigen koers zou varen en vooral mijn eigen tempo moest draaien, omdat het anders bij voorbaat een verloren wedstrijd zou worden.
De avond voor D-day
Fietsen in de auto gezet en de rugzakken ingepakt met in mijn geval:
• Telefoon
• Walkietalkie
• Filmcameraatje
• Mp3-spelertje
• Geld
• Tooltje
• Kettingpons
• 2 binnenbandjes
• Achterpat
• Pomp
• EHBO-tasje
• Armstukken
• 3/4 beenstukken
• Regenjasje
• Windbreakertje
• Nood-/warmtedeken
• 7x Maxim Cola gel (5 gebruikt)
• 7x Maxim Citrus gel (Op)
• 7x Maxim reep (4 gebruikt)
• 2x Snicker (Op)
• 1x dubbele stroopwafel (Op)
• 4x High5 sportdrank reserve tabletten (2 gebruikt met 2 liter extra water)
• 3 liter High5 sportdrank (Op)
• 1x miniblikje Cola (Op)
• Mio gps/fietscomputer met daarop de route
D-day Klim 1 - Malaucène-top
Vroeg opgestaan en ontbeten. Iedereen was duidelijk gespannen, wat te merken was aan het gegiebel. De auto bij het plein in Malaucène gezet en de eerste stempel gehaald bij het bakkertje voorin het dorp. Het was inmiddels 8 uur en na elkaar succes gewenst te hebben zijn we van start gegaan.
Op het eerste stuk weg naar het onverhard bleek al dat mijn keuze om alleen te rijden de goede was. Oh, wat deden mijn benen nog zeer van de dag eerder en toen moest ik eigenlijk meteen al lossen. Ik moet iedere keer dat ik de route van deze kant benader stiekem grinniken om het pijlbordje met de ezel erop, dat net de andere kant opstaat. Het ding had net zo goed in de richting van de route kunnen staan, omdat je toch wel een ezel moet zijn om hier vrijwillig aan te beginnen... Maar ja, die ezel stoot zich niet twee maal aan dezelfde steen en ik wel...
Bij het eerste wandelstuk zaten we nog bij elkaar en viel er zo nu en dan een verwensing aan het verkeerde adres, om daarna weer op de fiets te stappen en rustig door te draaien. Mijn benen voelden inmiddels gelukkig wat beter en mijn humeur klaarde daarbij ook op. De zon stond inmiddels al hoog aan de hemel met toch wat bewolking, waardoor het redelijk benauwd was. Na een kleine 50 minuten heb ik mijn eerste gel naar binnen gewerkt en waren mijn maatjes uit het zicht.
Net voor de open bocht naar rechts waarbij je de befaamde rood-met-witte punt ziet staan lag de bril van Raymond op het pad; deze uiteraard opgepakt en meegenomen. En daar zie je hem dan eindelijk voor het eerst... de punt waarop je je de hele rit focust, soms met een negatief gevoel (dáár pas?) en soms met een positief gevoel (híér al?), maar altijd met respect. De wolken hingen op gelijke hoogte van de weg, waardoor het leek of je rechtdoor kon lopen over een tapijt van watten. Oh, wat is dit toch weer mooi en wat geeft zo'n plaatje toch een boost voor de moraal! Raymond, Kees en Dave stonden daar al een minuut of zes op me te wachten en ik heb daar aangegeven dat ze niet meer moesten wachten en moesten doorrijden.
Het stuk tot aan Mont Serrein valt weinig over te vertellen, behalve dat we een groep wandelaars tegenkwamen. Tussen de huisjes de 1e Snickers naar binnen gewerkt, de benen gestrekt en verder gereden. De jongens haalden me weer in en verdwenen redelijk snel uit het gezicht, zodat ik weer alleen was. De mentale klap was voor mij groot toen ik meende dat ik een geel shirtje zag op het stuk weg dat net onder de top naar de radarbol loopt. Want na contact gemaakt te hebben over de walkietalkie bleek het inderdaad dat Kees en Raymond daar reden en Dave al boven stond.
"Zwaai effe Tjeppie, ik zie je...." Verd**, ik wil helemaal niet zwaaien, laat me met rust, was het eerste wat in me op kwam; het twedee was: wat doe ik verd** hier, je bent niet goed bij je hoofd!
Het volgende wat naar me toe schalde was, "Jongens, er staan hier 4 blikjes cola op jullie te wachten!"
Stop dat blikkie... nu ja, ik denk dat het verder wel helder is in welke staat ik verkeerde. Eindelijk op de top stonden er drie gasten op me te wachten die redelijk fris en fruitig waren. "Zo, Tjeppie... hoe'ist jong? Kom, dan gaan we lekker naar beneden..." Gelukkig kan Raymond op dit soort momenten iemand weer helemaal blij maken met een van zijn opmerkingen en begon ik weer in mijn hum te raken. Het blikje cola smaakte prima en ik was blij dat hij mijn vorige lelijke gedachten niet had uitgevoerd. Dave had zijn stempel op 11.22 binnen, Kees en Raymond op 11.35 en ik om 11.55.
Ik hoor Kees nog zeggen: "Pfff, de top van de Ventoux, dat maak je nooit meer mee!" Deze opmerking heb ik trouwens vaker gehoord.
D-Day - afdaling Bedoin
We hadden ons voorgenomen om rustig te dalen, maar dat liep anders dan gedacht. Windjack aan en Kees raasde als eerste naar beneden. Maar ho eens even, dalen dat is iets wat ik wél kan en dus kwam daar van mijn kant de achtervolging. Dit werkte prima en de adrenaline zorgde ervoor dat ik me echt weer helemaal top voelde. Dave en Raymond waren de twee verstandigen en reden gewoon op lekker tempo naar beneden. Tussen Kees en mij was het een wedstrijdje, dat gelukkig zonder kleerscheuren eindigde en eenmaal in Bedoin gekomen hebben we Bij de Carrefour wat koeken gekocht en 9 liter water om de waterzakken weer te vullen, We hebben 7,5 liter verdeeld en de koeken opgegeten. Hierna laten stempelen in de bewuste Tommy Simpson-kroeg.
Dit zal zo rond 12.45 geweest zijn, Helemaal zeker ben ik niet aangezien ik niet helemaal helder was.
De Carrefour blijft dus de hele dag open en is een prima plaats om inkopen te doen. Om deze reden is het naar mijn idee dus ook het slimste om te starten vanuit Malaucène. Door de afdaling en het voer voelde ik me weer lekker en was ik weer klaar voor de tweede klim.
D-Day klim 2 - Bedoin-top
Tussen de kroeg en het dorpspleintje weer richting onverhard en dit keer was ik vooruit gereden in de hoop de jongens voor te kunnen blijven. Bij de camping was dit idee al weer snel om zeep, want daar kwam de trein al weer met Dave op kop. Dat slaat werkelijk nergens op hoe die vent blijft fietsen! Bij sommige mensen lijkt het wel eens of ze over onuitputtelijke voorraden energie beschikken en hij is er een van. Je hoort hem nooit en hij weet anderen altijd een hart onder de riem te steken met een juiste opmerking op het goede moment. Erg fijne kerel om erbij te hebben dus, aangezien hij altijd dat laatste beetje inzet bij me naar boven weet te toveren.
In zijn wiel zat Kees met aan een elastiekje Raymond, die nog even in het voorbijgaan zijn hand omhoog stak en met een grijns "Tjeppieeee!" naar me riep. Vrij vlot waren ze al weer uit het zicht en ik was weer alleen. Na de eerste paar bochten kwam ik tot de ontdekking dat ik al weer wat zaken was vergeten van de voorgaande jaren dat ik hier gefietst had; deze kant was toch makkelijker dan de noordkant??
Helaas was ik de opgerulde kattenbak-met-vers-grit vergeten en werd ik hier even snel weer met de neus op de feiten gedrukt. Na een minuut of twintig harken ben ik voor het eerst afgestapt en heb ik me maar weer aan de gel vergrepen en dat hielp weer een beetje. Terug in het zadel weer doorgereden, maar ik merkte dat ik mijn hartslag en beentempo niet meer omhoog kreeg.
Het volgende dat kwam was een stuk van fietsen, lopen, staan en eenzaamheid. Ik had inmiddels geen bereik meer met de walkietalkie en ik voelde me echt zielsalleen en miserabel. Ik ben op een gegeven moment van de fiets gestapt, heb deze op het pad neergelegd en ben even lekker midden op het pad in het zonnetje gaan zitten om de zaken weer op een rij te krijgen.
De reepjes en gelletjes kwamen me inmiddels de neus uit en die sportdrank was ook niet meer te haggelen. Toen kwam ik op het idee dat ik nog een zakje met twee lekkere stroopwafels had. Bij het zoeken in mijn rugzak kwam ik ook nog het mini-colablikje tegen en dat heb ik samen met een stroopwafel te grazen genomen. Helaas nam de stroopwafel mij ook te grazen toen er een stuk in mijn luchtpijp schoot en de hele handel inclusief mijn complete maaginhoud weer langs dezelfde weg naar buiten kwam.
Het vreemde was dat ik me niet beroerder voelde dan ik al was. Gelukkig was mijn cola nog maar half op en na voorzichtig een zipje geprobeerd te hebben bleef het nu binnen, hierna de tweede stroopwafel en daarna de Snickers soldaat gemaakt. Ik voelde me eigenlijk weer best een heel mannetje en besloot weer verder te fietsen.
Na een tijdje doorgefietst te hebben hoorde ik Dave en later Raymond weer, wat weer een gevoel gaf dat ik weer een beetje in de bewoonde wereld was. Inmiddels voelde ik me ook weer prima. De jongens bleken al bij het asfaltstuk te zijn en daar was ik nog lang niet. Hmmm, doorrijden dan maar en nog even de kaken op elkaar. Het stuk kwam redelijk snel en ik wist dat daarna de toverroute kwam waar je tussen de hellingen met de witte stenen rijdt en ook dit kwam redelijk vlot. Wat een heerlijk stuk is dat zeg! Je kijkt naar voren; het lijkt alsof je omhoog moet maar in werkelijkheid ga je naar beneden.
Ik hoorde van Dave dat er een stoeltje voor me klaar stond bij de afslag waar je de weg op gaat. De andere jongens waren er volgens hem nog niet en die had hij dus kennelijk gelost. Net voor de Alpenwei heb ik nog zitten aarzelen om vals te spelen om naar de weg te klimmen aangezien dat naar mijn idee al gauw een km of twee zou schelen. Gelukkig kreeg ik mijn gedachten op een rij en heb ik het niet gedaan. Bij de Alpenwei ben ik even lekker in het gras gaan zitten en heb ik even zitten genieten van het uitzicht en me op zitten laden voor het laatste stukje weg; dat was immers het "makkelijke stuk".
Rustig aan weer op weg gegaan en linksaf het asfalt opgedraaid om aan het laatste stuk te beginnen. Bij Fontaine de la Grave een gezellig praatje gemaakt met een fransman en mijn kop even natgemaakt met het heerlijke koude water; drinken durfde ik niet aan met mijn maag. Na een aardig stuk lekker gereden te hebben en aangemoedigd te zijn door voor mij totale vreemden (helemaal top!) ben ik gestopt bij Tommy Simpson om foto's te maken, waarop bijna meteen uit de walkietalkie Dave zijn stem schalde: "Je staat daar toch niet op je gemakkie foto's te maken, hè? Ik zie je staan!!" Dave was dus aangekomen!
Niet veel later stonden Raymond en Kees ook boven. "Doe maar rustig aan Tjeppie", was de respons van Raymond. Pffff.. je moest eens weten, rustig aan was inmiddels geen keuze meer maar noodzaak. Later hoorde ik Kees vragen of hij mijn kaartje boven mocht afstempelen, waarop ik vertelde dat dat niet mocht, omdat er maar 3 stempels nodig waren voor de Forestier.
Eindelijk was hij daar, die flauwe knik naar rechts waarvan ik weet dat de kuitenbijter erna als finale komt. Ik ben hem fietsend boven gekomen en voelde me als een kind zo gelukkig. 18:00 uur en eindelijk boven...
Tja wat voor gevoel heb je dan? In ieder geval een brok in mijn keel!
Ik heb mijn mede-Forestiers gefeliciteerd en zij mij, om hierna de kant af te dalen waarvan we begonnen waren, om moe maar voldaan in Malaucène bij de pizzatruck een heerlijke pizza te halen en gulzig weg te werken...
Het kostte twee pogingen, maar eindelijk is hij daar dan, de status van Forestier du Ventoux en wel met vier personen!
Filmpje Forestier
YOUTUBE PLAATST COOKIES. JE KAN ZE UITSCHAKELEN IN JE BROWSER.
Ik wil Dave, Raymond en Kees nog bedanken voor de gave rit en de steun die ik aan ze gehad heb!
Laat dit verhaal je niet ontmoedigen om deze mooie en uitdagende rit te rijden. Het gevoel van de overwinning staat me, nu ik dit schrijf, nog vers in het geheugen; de pijn ben ik al weer helemaal vergeten.
En wat nu? Ik lees net iets over de Grandoneur... Op dit moment zeg ik nee, maar je weet maar nooit...
Tjeb Burgman
Van deze Forestier is nog een verslag.
