De eerste week van de vakantie staan we op camping Le Pilat, een kleine 50 minuten rijden van Malaucène. 's Morgens om kwart voor zes de wekker gezet om rond 7:00 uur te kunnen gaan starten, aangezien het een warme dag zou gaan worden. Ik had de vorige avond de auto vooraan de camping geparkeerd en mijn bike erin gelegd, goed op slot natuurlijk met twee hangsloten. Ik start de auto en rij om 6:05 uur richting Malaucène. Mijn ontbijt bestaat uit een zak met chocoladebroodjes, die ik al rijdend tot mij neem.
Bij aankomst is het markt, volgens mij elke woensdagochtend en daarom moet ik een rondje rijden voor een mooi parkeerplaatsje onder de bomen en platanen. Mijn bike uitgeladen en de camelbag gevuld met zuiver water uit de fles, plus een bidon met energiedrank, samen drie liter vocht.
Als kleding draag ik een shirt met ondershirt en losse armstukken en een windjack in de camelbag voor de afdalingen. Dit moet genoeg zijn voor deze warme dag van 13 tot 39 graden. Snel mijn schoenen aangetrokken en mijn helm plus bril opgezet, de auto afgesloten, laatste controle en pedal damn it!
Mijn Garmin aangezet waar ik de route had ingezet en trappen maar, eerst naar Bedoin, waar de route officieel begint en de eerste stempel gezet moet worden. In overleg met Rudy Laros - al een Forestier in 2012 - heb ik gekozen om eerst de route Joseph Eymard te rijden in verband met de zon en de hoge temperatuur en daarna de route Thérèse Roumanille.
Als voorbereiding heb ik dinsdag met de auto en mijn gezin al even wat zaken verkend, zoals de berg zelf, de klim (startpunt) en de afdaling vanuit de top naar Malaucène, omdat ik die twee keer zou gaan rijden. Tevens is het leuk om de verhalen die er zijn geschreven over de Mont Ventoux te kunnen plaatsen in de passende, zeg maar daarbij horende omgeving.
Beklimming 1
De trip vanuit Malaucène naar Bedoin in 35 minuten gereden. Daar aangekomen bij de fontein oversteken en doorrijden, met aan de linkerzijde een fietsenmaker met verhuur, tot het eerste kruispunt, dan linksaf slaan bij de benzinepomp annex garage. Na een stukje asfalt en voorbij een camping wordt de route onverhard en kan het klimmen gaan beginnen. Ik dwing mijzelf om rustig van start te gaan want het wordt een lange tocht deze dag. Tevens schijnt de zon al lekker en drink ik regelmatig en laat mijn lichaam en geest langzaam en rustig wennen aan het klimmen.
Ik merk al snel dat mijn zitvlak het eerste uur erg moet wennen aan de omstandigheden van het klimmen (iets andere houding) en de keien ondergrond. Daarna gaat het steeds beter.
Bij het asfalt gekomen kan ik zeggen dat het eerste stuk van de route zwaarder is, aangezien de ondergrond halverwege de route gemakkelijker wordt en je tevens wat daalt in het laatste stuk. Het laatste stukje valt even wat moeilijk, omdat ik weet dat ik nog wel een paar kilometer moet klimmen.
Ik rij het asfalt op met de zwart/gele palen en ik krijg meteen Tour de France beelden die in gedachten voorbij schieten. Wat een historie en nu rij ik hier zelf, nee niet als wielrenner maar als mountainbiker, maar toch! Het klimmen, gaat goed en natuurlijk helpt een lichte 29 hardtrail bike ook mee, zodat er enkele renners worden ingehaald op weg naar de top.
Op een gegeven moment word ik links ingehaald door een renner, ik wil meespringen, maar bedenk mij meteen: ik heb vandaag een ander doel, dus rustig naar boven rijden. Yes, nog twee bochten en dan na twee uur en vijftig minuten vanaf Bedoin ben ik boven.
Ik voel me nog fris en laat me maar meteen op de foto bij de paal zetten door andere Nederlanders en ga snel de winkel binnen voor een stempel op de kaart, want mijn bike wacht onbeheerd op mij. Het thuisfront op de camping gebeld dat alles goed gaat, mijn windjack aangetrokken en afgedaald naar Malaucène met maximaal 80 kilometer, wat hard genoeg voor mij was.
De brede banden 2.25 en schijfremmen 160/160 geven geen problemen, sterker nog, meer dan genoeg rem power en een veilig gevoel. Mijn bike heb ik uitgerust met een triple 22/32/42 (een achtercassette max 32), dus lekker meetrappen naar beneden voor een goed gevoel.
Beklimming 2
Beneden aangekomen bij de auto mijn windjack uitgetrokken en drinken aangevuld, naar de bakker op de hoek gelopen, wat gegeten en even wat rust genomen, maar de geest wil verder fietsen. Ik stap weer op, even een stukje omrijden gezien de markt maar snel de route weer gevonden, al rijd ik nog even verkeerd naar een boerderij. Ik moet, blijkt later, de route hebben die er parallel achter loopt. Het pad word tal snel smaller en de struiken staan dichtbij, zodat ik al snel van de trappers moet om te gaan lopen. Gelukkig had ik hierover gelezen, dus geen probleem.
Opmerking: ik had bij de auto mijn bandenspanning verhoogd:
De eerste route gereden met v 1.8 a 2.0 bar.
De tweede route gereden met v 2.5 a 3.0 bar (minder kans op lek rijden zijwanden).
Het eerste stuk van de route is single track en moet je stukken lopen, kleine stukjes weer fietsen en weer lopen, dan is het goed te fietsen. Wel vond ik deze route zwaarder door de ondergrond van vele losse stenen, de warmte en het continu klimmen. Nee, de titel Forestier krijg ik niet cadeau vandaag, Pedal damn it staat er op mijn Niner frame ter motivatie.
Uiteindelijk kom ik, zonder dat ik op beide routes andere bikers of wandelaars, zeg maar mensen, tegen kom, weer op het asfalt uit en moet nog een beetje klimmen tot aan het restaurant, waarna ik het gevecht met de laatste vijf kilometer kan aangaan. Voordat ik hieraan begin een gelletje genomen en even rust, zodat ik soepel naar boven kan klimmen.
Helaas nu geen andere bikers, ik moet het vandaag echt alleen doen. Rustig met een soepele tred klim ik naar boven met voor 22 tanden en achter op de 28 tandjes zodat ik ingeval van nood nog lichter kan schakelen. Het is een voordeel dat ik door de eerdere afdaling de bochten herken en weet hoever het nog is, alleen moet ik nu klimmen; de Garmin helpt trouwens ook hierbij.
Nog twee bochten en ik ben voor de tweede keer boven. Hier aangekomen mijn windjack weer aangetrokken en een medelander uitgelegd hoe je een foto met een Apple gsm moet nemen en even gecontroleerd. Yes, gehaald! De voldoening stroomt naar de geest en geeft een heerlijke kick.
Wat volgt is de lekkere afdaling naar Malaucène. Wel de aandacht erbij houden want het gaat weer snel en lekker. Bij de auto weer wat gedronken en gegeten en terug naar de camping gereden. Het is een mooie dag geweest.
Conditie: ik rij het gehele jaar door twee keer per week en zomertijd drie keer per week rond de 120k m per week.
Bike: Niner Air 9 met carbon lefty gewicht 9.5 kg.
Banden: schwalbe Racing Ralph 2.25 No tubes, prima met droog weer. Als je ook gaat afdalen neem dan een band met sideprotectie.
Tijd: 7.22.49 uur.