Twee weken vakantie zitten er alweer op. Dit jaar is de standplaats Buis Les Baronnies, op korte afstand gelegen van de Mont Ventoux. Het is niet de eerste keer dat wij de omgeving van deze berg aan doen. Meer dan 20 jaar geleden werd de kale berg al beklommen op een omgebouwde mtb-vakantiefiets. De jaren verstreken en het aantal beklimmingen op het palmares nam toe.
Wandelend vanaf Chalet Liotard omdat de slagboom nog dicht was, meerdere keren met de mountainbike via het asfalt en zelfs soms diverse sneeuwvelden en nog enkele beklimmingen met de racefiets. De omgeving en de "garantie" voor goed weer, deed ons besluiten nogmaals af te reizen richting de Mont Ventoux.
Vanuit Buis les Baronnies kan je prachtige wielertochten rijden. Vele van deze staan beschreven op de site De Kale Berg, inclusief de gps-tracks om het verdwalen lastiger te maken. In deze omgeving is het heel eenvoudig tochten te maken met veel hoogtemeters, maar het is ook wel mogelijk om iets minder heftige rondes uit te zetten. De cols in de omgeving gaan grofweg van 450 tot 1300 meter de lucht in, met natuurlijk de Mont Ventoux als klapper van 1912m. In een tocht van 100km maak je snel 2000hm en gedurende de tochten passeer je veel onbekendere cols die zeer de moeite waard en absoluut niet te onderschatten zijn.
Gedurende de tochten passeer je veel onbekendere cols die zeer de moeite waard en absoluut niet te onderschatten zijn
Een greep uit de bekende en minder bekende cols:
- Col d'homme Morte 22km 769hm 3,4%
- Col de Perty 12,5km 600hm 4,8%
- Col d'Ey 5,3km 311hm 5,9%
- Col du Fontaube 7,2km 280hm 3,9%
- Col de Macuegne 9,2km, 470hm 5,1%
- Col de Soubeyrand 14,3km, 580hm 4,1%
- Col Saint Jean 7,5km, 271hm 3,6%
Mooi aan deze omgeving is de relatieve rust. Draai van de hoofdweg de secundaire wegen op en de verkeersdrukte neemt enorm snel af. Je passeert veelal idyllische plaatsjes die tegen rotswanden geplakt zijn of je komt kilometers lang gewoon niemand tegen, om vervolgens een groep van 20 fietsers van een lokaal fietsclubje uit België in te halen. Naast de bekende cols zijn er veel minder goed gedocumenteerde. Reden hiervoor is vaak dat de wegen te smal zijn of juist net wat slechter zijn en daardoor niet bij het grote publiek bekend zijn. De kleintjes zijn wel veel rustiger en vele zijn minstens zo mooi en zwaar.
Na een aantal tochten van rond de 100km werd het toch wel tijd om de Mont Ventoux te beklimmen. Vanaf de camping was een route uitgestippeld van 109km met de beklimming vanaf Sault. Volgens velen de sissy kant, maar wel de mooiste qua natuur en genieten. In de aanrijroute viel het wederom op hoeveel wielrenners hier met de auto naar toe gaan, om vervolgens alleen de beklimming te doen en geen ronde te fietsen. Een gemiste kans voor hen die de schoonheid en de geuren van de omgeving hierdoor niet vanaf de fiets beleven. Een "lokale" Luxemburger wist te vertellen dat steeds meer lavendelvelden verwaarloosd zijn door de aanvoer van goedkopere lavendel uit China. Toch blijft het uitzicht vanuit Sault prachtig en ruiken de velden nog steeds heerlijk.
Hoewel het toch al erg genieten is in deze omgeving, wil ik mijzelf toch nog gaan testen. Alle drie opgangen van de Mont Ventoux op in één dag leek wel een mooie uitdaging. Conditie-technisch gezien moest dat lukken, zwaar wordt het toch wel, maar dat is juist wat het aantrekkelijk maakt. Naast het fysieke element is het mentale aspect ook een uitdaging. Elke aankomst op de top is er de mogelijkheid om de handdoek in de ring te gooien en met hangende pootjes terug te keren.
Maandag 21 juli 2014, een dag nadat Le Tour de France in de buurt was gepasseerd, was het zover. De wekker staat mooi op tijd en al snel rij ik nu zelf ook met de auto naar Malaucène om daar de beproeving te beginnen. Het strijdplan is eerst de twee zwaarste beklimmingen te doen en dan af te sluiten met de beklimming vanuit Sault met een akelig toetje vanaf Chalet Reynard.
Kijkend naar boven is al snel te zien dat de top niet helemaal schoon gaat zijn
Door het gebrek aan warmfietsen is het de eerste km's vanaf Malaucène nog even zoeken naar het juiste ritme, zeker gezien het zware begin van deze klim. Als het ritme is gevonden, gaat het eigenlijk wel lekker en probeer mijzelf vooral niet op te blazen of onnodig energie te verspillen. Hierdoor kom ik in een prettige cadans en de km's "vliegen" voorbij in het vroege ochtendgloren. Eenmaal in dit ritme is het niet nuttig om het tempo aan te passen. Versnellen kost te veel energie en veel langzamer hoeft eigenlijk ook niet. Ondanks het vroege tijdstip doemt er regelmatig een "target" op dat perfect als mikpunt dient. Heel af en toe ben ik zelf het target en dat stimuleert om niet te verslappen. Kijkend naar boven is al snel te zien dat de top niet helemaal schoon gaat zijn. Er hangt nog veel bewolking en de zon verdwijnt dan ook snel. Heerlijk voor mij, aangezien ik goed in regen en kou kan fietsen. Het zwaarste middengedeelte gaat redelijk soepel, maar het begint ondertussen wel fris te worden. Ik houd nog een paar tandjes van mijn cassette als reserve en dat geeft genoeg zelfvertrouwen voor de rest van de dag.
Tot 1450 meter hoog is het zicht nog goed, maar naarmate de top dichterbij komt neemt ook het zicht zeer snel af. Drie kilometer voor de top is er maximaal 50m zicht en doet de berg zijn naam eer aan. Het waait hard en de fikse windstoten maken het niet makkelijker. Eindelijk een voordeel om geen vlieggewicht te zijn en niet bij elke windvlaag op een ander spoor gezet te worden. De wind doet de vangrail klapperen en in de mist zie ik weinig punten meer om op te focussen.
De wind doet de vangrail klapperen en in de mist zie ik weinig punten meer om op te focussen
De bochten zijn pas op het laatste moment zichtbaar en het beetje parcourskennis dat ik heb is nu echt wel een voordeel, alsmede de gps met de route. Je zou van het zeer slechte zicht en de beklemmende omgeving makkelijk gedesoriënteerd kunnen raken! Al snel bereik ik de top, waar het winkeltje gesloten is en een enkeling zich inpakt voor de afdaling. Het is slechts 8 graden met een gevoelstemperatuur van onder het vriespunt.
Het windjack is dit keer geen overbodige luxe en de afdaling naar Bedoin wordt ingezet. De concentratie moet er 100% bij zijn en dan is het door de windvlagen nog steeds lastig om het spoor helemaal recht te houden. Aan deze kant van de berg staat een aantal monumenten. De eerste twee heb ik in ieder geval niet gezien vanwege concentratie en het slechte zicht. Brugge-Ventoux is er daar één van. Deze staat er voor iedereen die de uitdaging is aangegaan en de tweede is het minder bekende gedenkteken voor Pierre Kraemer, een veelfietser die in 1983 tijdens de beklimming overleden is. Dit symboliseert toch weer de kwetsbaarheid van de mens. Vlak daarna passeer ik het verlaten gedenkteken van Tom Simpson. Een schil contrast met een mooie dag als er veel toeristen staan en hier tal van bidons, petjes en andere attributen bij het altaar zijn geofferd. Na 300hm te zijn afgedaald, wordt het zicht weer 100%, schijnt het zonnetje weer en is van de wind maar een klein zuchtje overgebleven. Heerlijk ontspannen rij ik naar beneden om zoveel mogelijk te herstellen voor de volgende klim vanuit Bedoin.
Ondertussen verbaas ik mij over de drukte van deze beklimming en de vele wielrenners die aan het afzien zijn. Misschien heeft de drukte te maken met de rustdag van de Tour, die de voorgaande dag in de regio is gepasseerd. Velen van hen lijken niet goed voorbereid door het ontbreken van helmen en windjacks en het rijden in hemdjes. Gezien de weersomstandigheden boven zullen velen de klim vroegtijdig beëindigen.
Met deze gedachten en nog twee beklimmingen in het vooruitzicht daal ik verder rustig. Chalet Reynard wordt gepasseerd en ik volg de weg richting Bedoin om daar de tweede zware beklimming te doen. Als snel daal ik door het bos af totdat ik een bocht inga waar het zicht niet goed is. De snelheid is matig en als ik de bocht doorkijk zie ik een Nederlandse auto op mijn weghelft op mij afkomen. De auto is op dat moment een aantal fietsers aan het inhalen en ik kan dan geen kant op. Een ongeluk lijkt onvermijdelijk en uiteindelijk crash ik aan de zijkant voorin tegen de auto.
Een ongeluk lijkt onvermijdelijk en uiteindelijk crash ik aan de zijkant voorin tegen de auto
Vanaf dat moment kan ik weinig actiefs vertellen. Omstanders hebben mij prima geholpen en van de situatie rond mij heb ik weinig meegekregen. Al snel hebben de automobilisten 112 gebeld en dan wordt het wachten totdat de ambulance arriveert. De gendarmerie is snel ter plaatse maar is niet echt actief. Het verkeer lijken ze prima te vinden en informatie over de toedracht niet belangrijk. De tijd verstrijkt en ondertussen koel ik aardig af. Op dat moment word ik ook minder scherp. Op dat moment wordt er een reddingsdeken over mij heen gelegd en dit brengt mij erg snel weer op temperatuur. Een dergelijke reddingsdeken is een absolute aanrader om in de auto te hebben liggen.
Na een half uurtje arriveert de ambulance van de pompier. Deze heeft mij naar het ziekenhuis gebracht, waar gelukkig alleen maar cosmetische schade wordt geconstateerd. De onderarm en heup moeten gehecht worden, maar verder worden er in eerste instantie geen breuken, geen straateczeem of ander naar letsel gevonden. Een meevaller, hoewel dit natuurlijk al ruim voldoende is. Op de spoedeisende hulp werd al snel duidelijk dat ik niet de enige ben die wat overkomt op de Mont Ventoux. Dagelijks worden meerdere slachtoffers binnen gebracht, al dan niet door overschatting, noodlot of andere oorzaken. Daarnaast is er in het hoogseizoen ook nog één dodelijk slachtoffer te betreuren.
Dagelijks worden meerdere slachtoffers binnen gebracht
Na het nodige schoonmaakwerk, kunnen de wonden gehecht worden en kan ik weer naar de camping. Al met al ben je dan meer dan 5 uur verder. Helemaal super dat de betrokken inzittenden van de auto naar het ziekenhuis kwamen; het is toch een buitenlands ziekenhuis. Dan was er nog het probleem dat mijn auto ergens halverwege geparkeerd stond. Na ontslag uit het ziekenhuis ben ik door hen naar de auto gebracht en vervolgens ook door hen naar de camping gereden.
Nog nooit eerder ben ik zelf het slachtoffer geweest en de ervaring in een buitenlands ziekenhuis is wel eens anders geweest, waarbij we niet eerder geholpen werden totdat alle gegevens van de verzekeraar bekend en gecheckt waren. Zelf heb ik altijd een geplastificeerd kopietje van mijn paspoort, zorgpas en belangrijkste telefoonnummers bij me. Dit werkte blijkbaar perfect aangezien er zowel door de gendarmerie als in het ziekenhuis niet meer naar gegevens werd gevraagd.
Zelf heb ik altijd een geplastificeerd kopietje van mijn paspoort, zorgpas en belangrijkste telefoonnummers bij me
Door de medicatie en verwondingen hebben wij besloten direct naar Nederland terug te keren. Zon en zwemmen waren niet meer toegestaan. Bij thuiskomst direct de huisarts bezocht ter controle, wat ook vanuit het ziekenhuis was aangegeven. Hoewel ik niet het idee heb veel gemist te hebben in het ziekenhuis, vond ik het wel prettig om alles nog eens in het Nederlands door te spreken.
De materiële schade is ook inzichtelijk gemaakt, geheel "onbelangrijk", maar dat moet toch ook afgehandeld worden. Broek, shirt, schoenen, bril, helm, windjack en oh ja... fiets total loss... Het wegseizoen zit er denk ik wel op.
Hoewel het eindpunt van herstel en ook de financiële afhandeling nog niet zijn afgerond, begint er toch weer wat te borrelen. Het doel was die dag om de drie kanten allemaal op te fietsen, deze uitdaging staat nog steeds open en dat knaagt al een héél klein beetje. Zou ik dan toch een Ventoux-virus hebben opgelopen? Binnenkort toch maar eens gaan trainen of gewoon lekker fietsen.
Peter van der Voort