Daar stond ik dan op 6 juli 2021 op de markt van Malaucène. Ietwat nerveus, maar klaar om mij te wagen aan de “Forestier”. Op mijn Specialized Fatboy dan nog wel, een fatbike en tegelijk mijn lievelingsfiets in alle omstandigheden. Ik had de Ventoux tot dan toe al 3 keer offroad beklommen: via de route Thérèse Roumanille in 2015, via de route Joseph Eymard in 2019 en vorig jaar via een klimroute vanaf Sault (eigenlijk de zwaarste, met amper stukken asfalt onderweg). Tot vorig jaar had ik echter geen benul van alle uitdagingen die er rond de Ventoux leven.
Ik werd getriggerd door een collega fietser op de camping, die zomaar even een bi-cinglé uit zijn mouw schudde. Ik ging dan op zoek naar eventuele off-road uitdagingen en vond een kolfje naar mijn hand: mits een goede voorbereiding en verstandig klimwerk onderweg, lag de Forestier hoogstwaarschijnlijk binnen mijn mogelijkheden: de zwaardere Ardennen marathons hebben een gelijkaardig hoogteverschil en die zijn allemaal al afgevinkt. Komt daarbij, dat ik enkele weken geleden een mooi wielershirt cadeau heb gekregen voor mijn verjaardag: de wereldkampioenentrui van Tom Simpson bij Peugeot! (Toch maar beter niet op 13 juli naar boven gaan)
Ik besloot dus om te beginnen via Malaucène (volgens mijn geheugen, de moeilijkste van de twee). In Bédoin zou een vriend van op de camping mij bevoorraden en samen zouden we dan verder gaan.
De eerste beklimming dan. Vertrokken om 8 uur, dus nog niet te warm. Er hangen ook wat onschuldige wolken in de lucht, die af en toe voor wat schaduw zorgen. Ik herinner me een steil gedeelte in het begin, waar ik in 2015 wat heb moeten stappen en ik doe dit nu ook van zodra ik zie dat ik in het rood dreig te gaan. Voor de rest loopt het op wieltjes: tot aan de col du compte en eigenlijk tot aan de Mont Serein ligt het er allemaal heel netjes bij. Wat betreft voeding doe ik het met 2 bidons Ettix isotoon, ongeveer goed voor 3 uur vocht bij mij, wat ongeveer de tijd is die ik nodig heb op de Fatbike tot boven. Er zitten ook 2 bananen in mijn achterzak.
Helemaal op schema en na een afdaling via de weg kom ik tegen 12u aan in Bédoin, waar mijn camping-genoot Gérald mij staat op te wachten. Even bidons wisselen, mijn lunch nemen (broodje salami en broodje kaas) en terug de fiets op, samen met Gérald. In de euforie van het moment, vergeet ik wel wat extra te drinken, ik had voorzien om ongeveer een liter extra water te tanken. Komt wel goed zeker?
Niet dus. De route Joseph Eymard is veel zwaarder dan wat ik me ervan herinnerde uit 2019. De witte stenen liggen er heel slecht bij, we moeten constant corrigeren. De hitte speelt me meer en meer parten en het tempo gaat langzaam maar zeker achteruit. Op een bepaald moment, even na halfweg de klim, voel ik het ineens opkomen: krampen in het rechterbeen binnenkant dij. Ik moet even van de fiets om ze weg te stretchen en kan gelukkig verder. Spijtig genoeg herhaalt zich dit nog drie keer en ik begin te twijfelen aan de goede afloop. Uiteindelijk raak ik toch aan de “Jas des Pèlerins”, de bevrijding, vanwaar de weg ietwat naar beneden loopt tot aan de parking net boven chalet Reynard. Eens op het asfalt, stelt Gérald me voor om verder af te dalen tot chalet Reynard, en wat extra water en cola te kopen. Ik was het niet van plan geweest en zag ook wel op tegen die extra hoogtemeters, maar uiteindelijk was dit mijn redding (Cristiano Ronaldo zal het niet graag horen): een blikje cola en een flesje cristaline van de chalet Reynard! Toen ik terug op de fiets kroop voor het laatste stuk wist ik het meteen: ik haal de top! Uiteindelijk deden we meer dan 50 minuten langer dan de geplande 3 uur voor de tweede beklimming, maar de top werd bereikt! Dat onze Belgische kampioen een dag later na twee beklimmingen een kers op de taart zet, maakt deze tocht alleen maar onvergetelijker!
Reinoud Delaere - Forestier du Mont Ventoux nr. 37
