In de Volkskrant van zaterdag 26 september 2015 stond een ingezonden brief van Bert Molenaar uit Haarlem. Hij ergert zich mateloos aan alle lintjes, armbandjes en sportacties tegen kanker. "Hou daar mee op!. Ik wil dit niet. Deze onnozele flauwekul is alleen maar goed voor de organisatie en de fietsende deelnemers en heeft geen enkele betekenis voor darmkankerpatiënten zoals ik."
Zondag besteedde Linda er aandacht aan en vandaag publiceert pedala - voor vrouwen die fietsen hetzelfde artikel. Het gaat hier m.i. om twee verschillende zaken:
1. het fietsen om geld in te zamelen voor onderzoek naar vaak ongeneselijke ziekten
2. de “oorlogstaal” die bij dit soort evenementen wordt gebezigd.
Ik denk dat met het eerste niks mis is. Waarom zou je geen geld mogen inzamelen voor dergelijk noodzakelijk onderzoek door te fietsen/rennen/wandelen/zwemmen of met welke activiteit dan ook. Van de ingezamelde gelden profiteren de huidige patiënten wellicht minder of helemaal niet, omdat het onderzoek voor een deel van hen te laat komt. Toekomstige patiënten kunnen er wellicht wel profijt van hebben. Maar behalve dat er geld wordt ingezameld voor onderzoek wordt ook de aandacht gevestigd op het bestaan van de ziekte. Dat is goed voor de patiént en zijn omgeving; ze voelen zich gesteund door deze aandacht. Wie had er vijf jaar geleden van ALS gehoord? Sinds acties als Tour du ALS, Amsterdam City Swim en de Ice Bucket Challenge is de naamsbekendheid enorm toegenomen.
Dan de oorlogstaal. Dat dit tot irritatie bij sommigen leidt kan ik me goed voorstellen. Op dat punt moet ik de briefschrijver gelijk geven. Wat moet hij met kreten als “Vecht tegen kanker”, “Trap ALS de wereld uit” of “Opgeven is geen optie”? Ze zijn natuurlijk bedoeld om potentiële deelnemers op te roepen zich in te schrijven voor het evenement, sponsors te werven en vervolgens de activiteit ook uit te voeren. Maar de patiënt kan zich inderdaad een loser voelen als hij niet “overwint”.
Tour du ALS banner
Misschien moet het allemaal wat meer ingetogen. Zo vraag ik me ook af of dat “gehos” boven op de berg nou wel zo nodig is, waarbij deelnemers met harde muziek en een schreeuwende speaker worden onthaald. Natuurlijk, die mensen zijn in een euforie, ze hebben een geweldige prestatie geleverd en willen daar uiting aan geven. Maar mag het ietsje minder?
Wat vind jij? Doorgaan met deze evenementen als Ventoux3, Join4Energy, Tour du ALS, Klimmen tegen MS, Groot Verzet tegen Kanker en dergelijke? Op dezelfde voet? Of aangepast, maar hoe dan? Of ermee stoppen? Reageer!
(zie ook reacties op bericht op Facebook)
Sigmund - de Volkskrant van 30-9-2015
Lex Reurings is eigenaar/oprichter/webmaster van De Kale Berg en mede-auteur van het boek De kale berg - Op en over de Mont Ventoux.
