Niet iedereen kan het navertellen. Op 800 meter van de top is een gedenksteen voor de legendarische Tom Simpson. Deze profwielrenner stierf in het harnas op de top van de Mont Ventoux. En met een van de personages uit de roman Ventoux van Bert Wagendorp liep het evenmin goed af. Geen idee of dat boek autobiografisch is.
Mijn verhaal is minder dramatisch, maar wel heroïsch! Ik was een dag eerder in Zuid-Frankrijk gearriveerd dan gepland. Op zondag reizen is zo gek nog niet. Twaalf uur na vertrek uit Leiden was ik in Carpentras. Het was prachtig weer, maar voor maandag was de voorspelling minder duidelijk. Het zou waarschijnlijk in de middag gaan onweren en regenen. Dus besloot ik vroeg op te staan om de regen voor te zijn. Om 8.15 uur startte ik in Bédoin aan de befaamde tocht. Die bestaat uit vier stukken. Eerst 6 kilometer met gemiddeld een stijging van 6% en daarna De Hel in het bos met stijgingen tussen de 9 en 10%. Na De Hel kom je in het kale landschap met eerst 6 kilometer zo'n 7% en als afsluiter een heel steile laatste kilometer.
De zon was ver te zoeken, dus viel de temperatuur reuze mee. De aangekondigde vliegen en insecten in het bos waren er niet. Dat waren de enige voordelen van deze tocht. Want 22 kilometer klimmen had ik niet eerder gedaan. Dat is echt afzien! Toen ik eenmaal het weerstation in zicht had, gaf dat een enorme kick, maar de laatste kilometer was echt killing! Ik had voor het eerst de neiging uit mijn zadel te komen; ik kwam heel even onder de 7 km per uur; in de verte hoorde ik donder en tot overmaat van ramp werd ik door een oude kerel ingehaald!
Na 2 uur 10 minuten was ik op de top. Eenmaal boven zat genieten er niet lang in. Want het weer bovenop de Ventoux sloeg als een blad aan de boom om. Het werd mistig en ging regenen. Dat had ik niet ingepland. Afdalen vind ik al geen pretje, laat staan in stromende regen. Ik had echter geen keus: boven blijven is geen optie. Dus op hoop van zegen naar beneden. Dan merk je eigenlijk pas echt hoe steil het is. Ik moest af en toe stoppen omdat ik geen gevoel meer in mijn handen had van het harde knijpen in de remmen. Ik was doorweekt en raakte lichtelijk onderkoeld, getuige het klapperen van mijn tanden (of is dat angst?). Drie kwartier, 22 kilometer afdalen en enkele schietgebedjes aan Moeder Maria verder kwam ik aan in Bédoin.
Kees Paalvast
Hiermee is mijn ultieme doel van het wielerseizoen bereikt. Ik ben blij dat ik het heb gedaan en dat ik nog alive and kicking ben!
Lees ook mijn blog over de roman Ventoux: Bicycle Race.
KeesPaalvast is geboren in Schipluiden in 1965. Sinds 1983 woont hij in Leiden. Hij werkt bij de gemeente Dordrecht als stadsstrateeg. Hij houdt van fietsen, spinning, muziek, films, toneel en boeken. Daarover gaat zijn blog. En misschien nog wel over meer...
