Donna OeveringNog een laatste keer kijk ik naar de foto, waar mijn vader en ik samen op staan. Op de boot naar Venetië. Hij met zijn arm losjes om mijn arm geslagen. Toen was hij al hartstikke ziek. Meteen prikken de tranen in mijn ogen. Snel druk ik een kus op de foto en stop hem achterin mijn fietsshirt.

Ook zonder naar dit kiekje te kijken, weet ik wel waarom ik binnen een paar minuten begin aan de beklimming van de top van de Mont Ventoux. Ik ben er bijna. De eerste 20 kilometer gingen relatief simpel en het begin van die laatste 6 helse kilometers waren ook gemakkelijker dan gedacht. Maar nu, met de top duidelijk in zicht, wordt het zwaar. Loodzwaar.

Ik zweet als een otter, begin te trillen, moet even goed naar adem happen en mijn hart bonkt zowat uit mijn lijf. De hartslagmeter geeft 175 aan. Even op adem komen dan maar. Al stelt dit natuurlijk helemaal niets voor bij het gevecht dat mijn vader leverde tegen die rotziekte. Hij wist bij voorbaat dat hij nooit kon winnen van de kanker. Hup Donna, weer op de fiets en gaan.

Ik weet dat ik die top ga halen. Dat wist ik al toen ik me voornam om de kale berg te bedwingen voor KWF Kankerbestrijding. Heel diep van binnen had ik dat vertrouwen. Al moet ik op mijn wenkbrauwen, boven kom ik! En toch had ik een jaar lang buikpijn. Schrok ik regelmatig 's nachts wakker. Een berg beklimmen? Ik? En dan nog wel die kale knoeperd. Ik deed het nog net niet in mijn broek van angst.

Die laatste 500 meter lijken eindeloos te duren, maar dan zie ik toch echt de laatste bocht. Wildvreemde mensen moedigen me aan, schreeuwen dat ik er bijna ben. Ik begin heel lelijk te huilen. Het komt uit mijn tenen. Mijn hele lijf schokt. Nog een scherpe bocht, dan een paar meter steil omhoog en onder luid applaus kom ik boven.

Donna OeveringDonna Oevering

Ik ben er! Ik heb het gewoon gedaan! Ik kan het niet geloven! Als een held word ik binnengehaald. Compleet met medaille. Voor het hoogtebordje van deze berg gooi ik mijn fiets in de lucht. Dat levert vast een mooi kiekje op.

Nog even een snelle blik op de inmiddels verkreukelde foto. Ik kijk omhoog en weet dat hij me ziet. Ik weet het gewoon. Nog nooit heb ik hem na zijn dood zo dichtbij gevoeld als nu.

 

Donna Oevering is verhalenmaker bij Bodé Media. Lelystad | Emmeloord · bodemedia.nl. Ze schreef dit blog voor FlevoPost.